Verteld door Johan Damhuis
Johan was 4 jaar toen de oorlog uitbrak en de Duitsers Nederland binnenvielen. Toen Oldenzaal bevrijd werd, was hij 9 jaar. Hij weet nog dat de N.S.B.’ers, moffenmeiden en brood N.S.B.’ers werden gearresteerd. De moffenmeiden werden toen op de trap van het gemeentehuis gezet en daar allemaal kaal geschoren. Hij kan zich nog goed herinneren dat hij daar zwaar van onder de indruk was. Al die vrouwen, huilend en bij elkaar gedreven en dan kaal geschoren, onderwijl uitgejoeld door toeschouwers.
Op latere leeftijd trouwde hij en bleek dat twee tantes van zijn vrouw destijds ook op die trap van het gemeentehuis kaal geschoren waren. Die twee vrouwen waren toen erg jong en helemaal verliefd op een Duitse soldaat. Meer hadden ze niet misdaan; alleen hun verliefdheid en die heeft ervoor gezorgd dat ze de rest van hun leven bang zijn geweest om naar buiten te gaan. Het heeft dus erg veel impact gehad op hun leven.
Johan denkt hier nog vaak aan terug. Graag wil hij ook deze kant van het verhaal vertellen. Vaak gaat het namelijk in oorlogsverhalen over mannen en hun al dan niet heldhaftige daden. Dit betreft het oorlogsleed van vrouwen, aangezien die vrouwen niets misdaan hadden. Veel vrouwen konden ook niets anders en moesten ‘heulen’ met de Duitsers om te overleven of waren domweg verliefd en het hart laat zich niet regeren…